In Popcorntijd bespreekt André Nientied wekelijks het leukste filmnieuws en de beste kijktips. Deze week Sausage Party en Omar.

Sausage Party

Dankzij Disney en vooral Pixar zijn we gewend geraakt aan het idee dat speelgoed een eigen leven leidt zodra mensen even niet opletten, of dat auto’s met elkaar kunnen praten. Zelfs emoties hebben hun eigen gevoelsleven, leerden we van Inside Out.

Maar wát als we diezelfde eigenschappen nu eens toepassen op voedsel, dacht komiek, acteur en scenarioschrijver Seth Rogen. En laten we, om het extra pittig te maken, er dan ook meteen vuilbekkend voedsel van maken, dat in de supermarkt de mensen als goden ziet, om pas in de keuken achter de Terrible Truth te komen: ze eten ons op! Ondertussen droomt onze held, het worstje Frank (stem van Rogen), van het moment waarop hij het warme zachte kadetje Brenda (Kristen Wiig) mag penetreren. Maar er is een kaper op de kust: de lesbische taco Teresa, met de zwoele stem van Salma Hayek. 

Zie hier het even idiote als hilarische uitgangspunt van Sausage Party, de leukste animatiefilm voor volwassenen sinds Team America (2004).  

Denk aan Huisdiergeheimen, maar dan met vloekend voedsel. Geheel in de stijl van een fijne familiefilm begint de film met een musicalnummer, een ode aan de goden – dat zijn dus de consumenten in de supermarkt. Aanvankelijk lijkt er niets vreemds aan de hand, maar wanneer geüniformeerde Frankfurter worstjes in ganzenpas zingen dat ze de ‘juice’ gaan uitroeien moet toch het vermoeden rijzen dat dit géén animatiefilm voor alle leeftijden is. Dat had overigens niet iedereen in de VS door: de trailer van Sausage Party werd in een bioscoop in Californië per abuis vertoond vóór Finding Dory. Boze ouders en huilende kinderen waren het resultaat.

Omdat een animatiefilm vol vuilbekkend voedsel niet zo makkelijk te financieren is was Seth Rogen met zijn vaste partner in crime Evan Goldberg (Pineapple Expres, Superbad) acht jaar bezig om Sausage Party gefinancierd te krijgen. En dan kost de computer geanimeerde film nog maar één vijfde van de gemiddelde Pixar-film. Maar in een Pixar-film zal je niet zo snel een Arabische deegflap tegenkomen die droomt  van het Beloofde Land waar hij 77 flessen ‘virgin’ olijfolie zal krijgen, en ondertussen bekvecht met een neurotische joodse bagel die Sammy Bagel junior heet. Want Sausage Party biedt méér dan alleen puberale grappen over oversekste worstjes: er zit zowaar een serieuze moraal in over het gevaar van het blindelings volgen van religieuze leiders en andere types die menen de waarheid in pacht te hebben. Maar daarnaast valt er vooral erg veel te lachen, zoals wanneer Stephen Hawking opduikt in de vorm van... Nee, kijk zelf maar:

Omar
De vijandige verhoudingen tussen de Arabische en de joodse wereld komen in Omar ook aan bod, maar dan uiteraard een stuk serieuzer dan in Sasuage Party. Hier geen kibbelende koshere bagel en halal deegflap, maar een jonge Palestijn, Omar, die elke dag aan de Westoever over de muur klimt om zijn vriendin te bezoeken, de zus van zijn vriend Tarek. Wanneer hij via Tarek betrokken raakt bij het Palestijnse verzet tegen Israël komt Omar langzaam maar zeker in de problemen terecht. 

De film van de Palestijns-Nederlandse regisseur Hany Abu-Assad werd in 2014 als tweede Palestijnse film ooit genomineerd voor een Oscar; de eerste was Paradise Now (2005), ook van Abu-Assad.

Omar: zaterdag 10 september, om 0.10u bij VPRO op NPO2

---

Over André

Eerst even wat schaamteloos name-droppen: van Matt Dillon tot Matt Damon, van Michael Fassbender tot Michael Douglas en van Martin Freeman tot Morgan Freeman (en dat was alleen maar de M): André Nientied interviewde bijna iedereen. Hij schreef jarenlang recensies, artikelen en interviews voor onder meer Nieuwe Revu en Nu.nl en reisde tientallen malen af naar Los Angeles en de filmfestivals van Cannes en Venetië. Maar zijn favoriete film blijft The Big Lebowski.
@nientied