Jan is gek op toeval, en houdt van efficiëntie. Voordat hij in zijn Cadillac springt, is er een redactie vol Jannen die brainstormt, belt en vergadert.

‘Hallo met Jan.'
‘Ik heet ook Jan, aangenaam.’

Vandaag bel ik met mijn naamgenoten. In Nederland wonen ongeveer honderdzesentachtigduizendenzevenhonderd* mensen die Jan heten.
Na een paar uur bellen ben ik schor. 

‘Hoe vindt u het om Jan te heten?’
‘Prima.’

Deze meneer komt  uit Lisse, is eenentachtig jaar en ontbijt iedere dag buiten deur. Op de site van het Meertenstituut kan je zien hoe de Jannen over Nederland zijn verspreid. In Rotterdam wonen er de meeste, zo’n achtenhalfduizend, maar ook op Rottumerplaat is er één te vinden. In Lisse ligt het aantal net boven de honderd. 

‘Bent u bijzonder?’
‘Nee hoor, ik ben maar heel gewoon.’

Meestal is het zaak om door te vragen. Juist bijzondere mensen hebben geen idee van hun eigen authenticiteit.
Dus vraag ik of Jan een vrouw heeft en jawel dat blijkt zo te zijn. En dan vanuit het niks begint hij te vertellen:  

‘Wij dragen sinds 1989 dezelfde kleren.’
‘Hoe bedoelt u?’
‘Ik bedoel dat wij nu allebei een rode trui aan hebben met een gele koalabeer erop, een blauwe spijkerbroek en rode sokken.’

Jan vertelt dat hij en zijn vrouw Nollie zesentwintig jaar geleden op vakantie waren in Australië toen ze  dezelfde trui leuk vonden. Sindsdien is er geen houden meer aan. Iedere dag dragen ze exact dezelfde kleding. Ik heb zin om te lachen, maar hou me in. Mijn hoofd barst uit elkaar van de vooroordelen. Zoals dat echtgenoten die dezelfde regenjassen dragen en op dezelfde fietsen, fietsen, suf zouden zijn. Maar Jan en Nollie doen dit niet uit gemakzucht, ze denken juist  na over hun outfits.  Bovendien ik heet Jan en draag dezelfde naam als zo velen,  dus wie ben ik?

Vlug neem ik een keelpastille en dan stap ik in mijn rode Cadillac, op naar Lisse!

*Het Meertensinstituut heeft op 1 januari 2015 alle mensen met dezelfde voornamen geteld.